Met dat motto riep Apple uit dat de nieuwe machine het bewijs is van de langdurige toewijding van het bedrijf aan de Apple II-serie en zijn gebruikers, ondanks de recente introductie van de Macintosh. De IIc word ook gezien als het antwoord van het bedrijf op de nieuwe IBM PCjr, en Apple hoopte tegen eind 1984 400.000 te verkopen.

Hoewel het in wezen een Apple IIe-computer was in een kleinere behuizing, was het geen opvolger, maar eerder een draagbare versie van complementeer het. Een Apple II-machine zou worden verkocht voor gebruikers die de uitbreidbaarheid van slots nodig hadden, en een andere voor diegenen die de eenvoud van een plug-and-play-machine met draagbaarheid in gedachten wilden.

De Apple IIc had een ingebouwde 5,25-inch floppy drive (140 KB) aan de rechterkant van de behuizing, het eerste Apple II-model met een dergelijke functie. Aan de linkerkant van de behuizing was een draaiknop om het volume van de interne luidspreker te regelen, samen met een 1⁄8-inch mono audio-aansluiting voor een koptelefoon of een externe luidspreker. Een uitklapbare draagbeugel verdubbelde als een manier om de achterkant van de machine te steunen om het toetsenbord in een hoek te plaatsen om te typen, indien gewenst.

De toetsenbordindeling weerspiegelde die van de Apple IIe; de toets "Reset" was echter boven de toets "Esc" verplaatst. Er waren ook twee tuimelschakelaars in hetzelfde gebied: een "80/40" -kolomschakelaar voor (speciaal geschreven) software om te detecteren in welke tekstvideo-modus moet worden opgestart, en een "Toetsenbord" -schakelaar om te kiezen tussen QWERTY- en Dvorak-indeling- of tussen Amerikaanse en nationale lay-out op niet-Amerikaanse machines. Het toetsenbord zelf was in de voorste helft van de behuizing ingebouwd, net als bij een notebookcomputer en vroege modellen hadden een rubberen mat onder de keycaps die dienen als bescherming tegen vloeistoflekkage.